Monday 10 November 2014

KALAU SAYANG JANGAN MARAH BY EZDIANI ABD RAHMAN

BAB 4





YA ALLAH, kat mana aku nak cari kerja? Dah banyak tempat aku pergi, asyik tak ada kerja kosong. Kalau ada yang panggil temuduga, satu pun tak bagi jawapan hingga sekarang. Masaklah aku lepas ni. Mesti emak bising lagi.
            Letihlah, kalau macam ni. Bosan pun ada. Agaknya, aku memang perlu mandi bunga lepas ni. Tapi, mak cakap semua tu syirik. Jangan percaya benda-benda karut. Aku pun tak tahulah, kenapa jadi macam ni. Agaknya memang bukan rezeki aku.
            Aku aturkan kaki menuju ke Butik Wawa. Tiada lagi tempat yang aku nak tujui. Hanya tempat itulah, aku melepak dan habiskan masa. Menapak aku masuk ke dalam. Hari ni, suasana butik sepi pula. Wawa yang duduk dikaunter aku hampiri.
            “Hai, Wawa...”punggung terus kuhenyakkan berhadapan dengan Wawa. Tak menjawab teguran aku. Mukanya pula macam tertelan biji asam. Masak mencuka.
            “Wawa! Kau okey tak ni? Lain macam je...”soalku.
            “Eh, kau Yani. Bila kau datang?”soal Wawa. Patutlah diam membisu. Rupanya jauh melamun.
            “Baru datang. Lain macam je muka tu. Ada masalah ke?”soalku menyibuk. Siapa lagi yang akan menyibuk kalau bukan aku. Kami kan kawan baik.
            “Pekerja aku Nina, dah dua hari tak datang. Susahlah kalau macam ni. Kerja kat butik banyak.”Adu Wawa.
            “Dia cuti ke?”
            “Dia tak beritahu aku pun. Terus dia hilang macam tu je. Call pun tak dapat. Aku rasa, dia takkan datang lagilah lepas ni.”cerita Wawa.
            “Kau iklankanlah, nak guna orang. Mesti berduyun-duyun orang nak kerja dengan kau.”Aku memberi cadangan.
            “Nantilah aku fikir. Kau pula dari mana ni?”
            “Aku pusing-pusing cari kerja.”beritahuku.
            Wawa sudah tersengih lebar. Terus bingkas bangun daripada duduknya. Datang dekat dan menarik tangan aku mengikut langkahnya. “Kau kerja dengan akulah, Yani. Sekarang juga, kau mulakan kerja.”Arah Wawa.
            Ternganga mulutku ini. Wawa sendiri yang mempelawa aku kerja. Kalau tahu, awal-awal lagi aku terus ke sini pagi tadi. Buang masa dan memenatkan je, pusing sana sini. “Kau serius?”
            Wawa anggukkan kepala. Wajahnya yang tadi muram, sudah mampu mengukirkan senyuman. “Aku lagi suka, kalau kau kerja dengan aku. Taklah aku sunyi sangat. Kalau kau ada, hidup aku ni rasa ceria.”Sambung Wawa. Itu memang aku tahu. Wawa kalau aku ada dengan dia, gila-gila kami ni akan bersatu menjadi satu kuasa.
            “Aku pun. Terima kasih, Wawa. Kau sudi ambil aku sebagai pekerja kau. Tak sangka, kawan baik aku sekarang bos aku.”
            Wawa meledakkan tawa. “Kau jangan nak terhegeh-hegehlah Yani. Nak berbasi-basi dengan aku.”
            “Aku cakap betul. Sekarang kau bos aku.”
            “Ialah tu. Okey, sekarang tolong mulakan kerja. Jangan mulut je yang banyak bergerak, kerja tak jalan.”
            “Okey, bos!”
           
AKU menarik nafas lega selepas beberapa orang pelanggan datang ke butik berlalu pergi. Dah sehabis daya aku memberi layanan yang cukup baik. Gerenti selepas ni, mereka tak serik datang ke butik lagi.
            Hari ini sahaja, aku berjaya memujuk beberapa pelanggan untuk mengambi l perkhidmatan kami semasa majlis mereka nanti. Macam tak percaya, pertama kali berkerja dah dapat pencapaian sebegini.
            “Pandailah kau, Yani. Kau ada bakat business women ni.”Puji Wawa buatkan aku kembang.
            “Ia ke?”
            Wawa anggukkan kepala. Argh, apalah sangat. Mungkin semuanya kebetulan. Kot sikap aku yang happy go lucky ni, buat orang seronok nak berkerjasama.”
            Wawa ketawa. Ish, aku cakap pun nak ketawa. “Yang tu, aku setuju sangat! Mulut kau yang macam mulut murai tu, buatkan orang mudah nak mesra dengan kau.”
            “Tahu, tak apa!”Berlalu aku ke pantri di belakang. Dahaga. Air kotak laici yang ada dalam peti ais aku ambil. Dua kotak. Satu untuk Wawa dan satu untuk aku. Kembali aku dengan dua kotak air laici. Disuakan satu kepada Wawa. Senang Wawa menyambutnya.
            “Eh, mamat yang kacak tu, ada cari kau lagi tak?”Soal Wawa. Tiba-tiba pula dibuka cerita pasal si Shafiq sengal.
            “Entah! Malaslah nak cakap pasal mamat sengat plus sewel tu.”
            “Alahai, kenapa pulak? Cerita je la. Nak tahu jugak cerita.” 
            Aku mencebik. Sebut fasal Shafiq, terbayang pulak 3 helai bra yang dihadiahkan pada aku semalam. Lupa pula nak buang bungkusan tu. Masih ada kat bawah katil.
            “Ceritalah Yani. Dia ada cari kau tak?”
            Aku mengjongketkan bahu. Sibuk pula dia, nak tahu. Agaknya dah terbekenan. “Tak payah cerita. Aku bencilah dengan dia.”
            “Jangan cakap macam tu. Dok cakap benci, nanti kau cakap sayang pulak kot.”usik Wawa.
            “Eh, tak ada aku nak sayang orang macam tu. Harap muka je kacak, tapi otak tak betul pun, tak guna jugak.”
            “Mana kau tahu dia tak betul?”
            “Dia memang tak betul. Kau jangan tanya aku apa-apa.”
            “Mesti ada sebab kan? Kalau tak, takkan kau saja-saja nak benci kat dia.”Wawa terus mendesak. Sibuk nak tahu.
            “Ada banyak sebab, aku cakap dia tak betul. Kau ingat, aku cakap kosong?”
            “Beritahulah...”
            “Pertama, dia langgar kereta arwah abah aku, dan dia minta aku bayar ganti rugi. Kedua, dia ugut aku, suruh aku menyamar kekasih dia. Kalau aku tak ikut cakap, dia nak raba aku. Ketiga, dia ikut aku ke mana-mana aku pergi. Keempat, dia jumpa mak aku dan cakap dia kekasih aku. Dan yang kelima, dia berikan aku hadiah.”Satu persatu aku sebut. Semua yang dia lakukan itu gila. Orang yang tak betul je buat semua tu.
            “Wah, sweetnya!”
            “Kau pun sama gila macam dia. Macam tu, kau cakap sweet?”Berjangkit dah penyakit gila ni.
            Sweet ler tu. Kau yang tak betul, cakap dia gila.”Aku yang kena balik. Susah cakap dengan orang yang tak mahu faham.
            “Hadiah apa yang dia bagi kat kau?”Risik Wawa.
            “Esok aku bawa. Ambil je kat kau. Aku tak hingin.”Tiga helai bra yang pelbagai warna itu, tak ingin aku simpan. Dekat di hati. Belum pakai pun, hati aku dah panas. Kalau aku pakai, mahu tercabut terus jantung.
           
BERJALAN aku meniti di tepi deretan kedai, menuju ke hentian bas. Masa untuk pulang. Mesti emak risaukan aku. Lupa pula nak telefon emak, beritahu aku dah mula kerja di butik.
            “Yani!”
            Siapa pula yang panggil aku? Baru tangan ni, menggamit tahan bas. Ada pula yang panggil. Memusing merata kepala, tapi tak nampak bayang sesiapa yang aku kenal. Argh! Perasaan aku je kot.
            “Hai, sayang!”
            Terkejut aku. Pusing sahaja badan, Shafiq dah ada di belakang. Sempat ditepuk belakang aku.
            “Awak lagi?! Saya bosanlah, asyik jumpa awak.”Naik juling biji mata. Nak hadap muka dia lagi. Dah bosan!
            “Ialah, sayang. Abanglah. Siapa lagi?”
            Uwekkk! Nak termuntah hijau aku dibuatnya. Abang? Hei, pleaselah. “Sejak bila, awak jadi abang saya? Saya tak ada abang. Lagi-lagi macam awak!”Aku terus mengaturkan kaki. Tak sudilah nak pandang mukanya tu.
            “Abang, ehem...ehem... Macam tak biasalah pulak.”Cuba dicuit hidung, tapi aku cepat menghalangnya.
            “Tangan tu, cuba diam-diam. Jangan nak cuit sana, cuit sini.”Aku mula marah.
            “Tangan abang. Suka hati abanglah, sayang.”Jawabnya. Mukanya manis dengan sengihan.
            Langkah aku dihalangnya. Mendepa tangannya. Menghalang aku terus menapak ke depan. “Tepilah! Saya jerit nanti.”
            “Kalau nak jerit tu, jangan kuat-kuat sangat. Jerit yang manja-manja cukuplah. Abang suka, kalau sayang jerit-jerit manja.”Sahutnya lain macam je.
            Ya ALLAH. Rasa macam nak cekik je pemuda di depan aku ni. Apasal bunyi galak sahaja cakapnya tu? Macam gangguan pun ada. “Awak nak apa lagi ni?”
            “Abang nak jemput sayang baliklah. Nak hantar sayang balik rumah. Rindu pulak kat mak.”Jawab Shafiq. Sejak bila pula, aku rasmi menjadi kekasih hatinya? Nak berabang dan bersayang pula? Emak aku pun, dia dah mengaku emaknya.
            Aku mencekak pinggang. Kaki terasa ringan je nak hayunkan ke depan. Mukanya tu pula, buat aku rasa nak cakar-cakar  harimau. Dan mulutnya pula, aku nak letakkan cili padi yang siap ditumbuk. Biar puas hati!
            “Jomlah, sayang. Abang hantarkan.”Ajaknya.
            Tak sudilah aku! Sudahlah asyik ganggu aku dengan perkara-perkara yang tak senonoh. Nanti, tak fasal pulak, aku jadi mangsa rogol. Jangan buat hal! Nanti menangis tak berlagu. Aku siap berpesan pada diri sendiri.
            “Jomlah.”
            Excuse me, Encik Shafiq...”
            “Syafiq Hazlan.”Pintasnya sambung. Sedap namanya, tapi tak elok perangainya. Tak berkenanlah aku.
            “Encik Shafiq Hazlan, saya tak sukalah awak asyik ganggu saya macam ni. Rimaslah!”Kami saling bertentangan mata antara satu sama lain. Amarahku ini, mengapa perlu penuh dengan rasa debar?
            “Abang cuma nak tuntut hutang je.”Jawabnya dengan kenyitan mata.
            “Bila pula saya berhutang dengan awak?”Bikin panas hati aku sahaja. Aku langsung tak berhutang dengannya, apatah lagi nak berhutang budi. Setakat berikan aku hadiah 3 helai bra yang beraneka warna, itu langsung tak membuatkan aku terhutang budi.
            “Sayang dah lupa? Nak abang ingatkan?”soalnya lembut.
            “Bila masa saya hutang awak? Cakap kat saya!”Sengaja naikkan darah aku. Kalau ia pun nak pikat aku, cubalah guna taktik yang baik. Yang buatkan aku cair. Ini tak, buatkan aku mendidih.
            “Sayang ni, memang cepat lupa. Sayang kan berhutang dengan abang. Kereta abang yang kemek tu, bila sayang nak bayar ganti rugi?”
            “Argh! Tak kuasa saya nak bayar. Bukan saya yang langgar awak. Bukan salah saya pun. Dah, tepilah! Malas nak cakap dengan orang gila macam awak ni.”Badannya yang menghalang, kutolak. Berginjak sedikit badannya, terkena seorang kakak yang lalu tika itu. Sempat juga, aku mendengar dia mengomelkan kami berdua.
            Baru hendak mengatur langkah, lenganku direntap. Ditarik aku ke dalam pelukannya. Depan khalayak orang ramai, dia buat aku macam ni. Tak senonoh. Langsung tak tahu malu. Sudahlah di situ dipenuhi, orang yang ramai lalu lalang pun boleh jadi. “Lepas, nanti saya jerit.”
            “Diam, sayang... Nak abang apa-apakan sayang ke?”Berbisik Shafiq di telinga aku. Sudah dibuat muka galaknya. Sebelah tangannya sudah mengacah seolah hendak meramas sesuatu.
            “Okey...okey... Saya ikut.”Aku mengalah. Dalam perasaan yang penuh debar, aku mengikut langkahnya. Gelisah di hati memang sudah makin galak. Aku berkira-kira, ingin melarikan diri.
            “Macam inilah. Baru dapat jadi isteri mithali.”Shafiq sudah tersenyum puas. Berjalan beria ke arah kereta yang terparkir tidak jauh daripada tempat aku berdiri tadi. Dari ekor mata, aku mencuri pandang lagaknya. Macam tak berperasaan!
            “Jangan pegang saya. Tahulah saya nak jalan sendiri.”Bisingku. Bila tiba-tiba sahaja dia memaut pinggangku. Macam pasangan suami isteri yang berjalan bersiar-siar.
            “Nanti sayang lari.”Didekatkan pula bibirnya ke telingaku. Terasa hembusan nafasnya. Naik meremang bulu roma.
            Aku mengambil nafas dalam-dalam. Cuba bertenang. Dan menunggu sahaja masa yang sesuai untuk larikan diri. Tetapi, bila dia makin rangkul pinggang kuerat begini, pergerakan aku terhalang. “Awak bukan muhrim saya. Jadi, tolong jangan berani nak lebih-lebih.”Tegasku kali ini. Tidak selesa dilakukan begitu. Jika belum ada hubungan lagi, dah berani pegang sana sini. Tak mustahil, dia boleh lakukan lebih daripada itu.
            “Sebab itulah, abang ajak sayang kahwin. Senang nak pegang-pegang.”
            Nak termuntahlah! Nak kahwin sebab nak pegang-pegang. Dasar lelaki tak ada harga diri. Seronok agaknya dapat pegang anak dara orang. Bila dah dapat jadi isteri, nak pegang pun dah tak mahu. Gelilah! Malulah! Semuanya ada.
            Kaki aku keraskan. Melekat di jalan. Tegas aku tidak mahu mengikutnya. Ingat dia siapa, nak mengarahkan aku itu ini?
            “Kenapa berhenti. Sengaja nak abang...”Tangannya galak membuat gaya meramas-ramas. Makin dekat pula tangannya.
            Pang!
            Ringan sahaja tanganku terbang ke wajah bersih Shafiq. Jangan sangka, aku juga seperti perempuan yang mungkin dia kenal di luar sana. Aku cukup pantang, jika lelaki yang nak ambil kesempatan. Kalau dah tahap berani hadiahkan aku bra, nanti tak fasal aku pun mahu ditelannya.
            Mengatur laju langkahku meninggalkan dia yang masih tercengang. Baru dia tahu, langit tu tinggi atau rendah. Lain kali jangan sesuka hati layan aku macam tak ada harga diri.
           
           

No comments:

Post a Comment